Ξεκινάμε από το τέλος. Στην τελετή λήξης, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Αντώνης Παπαδόπουλος, μιλώντας για το πρόβλημά υγείας του είπε «Τον αντιμετώπισα. Λύγισα αλλά δεν τσακίστηκα. Τελειώσαμε ένα Φεστιβάλ, πλήρως επαγγελματικό και φέτος χωρίς να επηρεαστεί από τη δική μου περιπέτεια. Τα άλλα έρχονται και παρέρχονται» , συγκινώντας όλη την αίθουσα που ξέσπασε σε δυνατό, παρατεταμένο χειροκρότημα.
Λίγο νωρίτερα, κατά την αποτίμηση του Εθνικού Διαγωνιστικού, η κα Ιωάννα Αθανασάτου μίλησε για την μεγάλη συνεισφορά του κ. Παπαδόπουλου στο Φεστιβάλ λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ως διευθυντής έδωσε υπόσταση και πνοή στα όνειρα των μικρομηκάδων, βάζοντας το Φεστιβάλ Δράμας στον διεθνή κινηματογραφικό χάρτη».
Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, κατάφερε και φέτος να διακριθεί από ένα παλμό που, παρά τα 42 του χρόνια, μόνο νεανικό θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε.
Είδαμε ταινίες που μας προβλημάτισαν, μας ταρακούνησαν, κάποιες ξεσήκωσαν αντιδράσεις και ατελείωτες συζητήσεις τόσο στο Αίθριο, στην παρουσίαση σκηνοθετών, όσο και στα διάφορα πηγαδάκια την ώρα που τελείωνε η προβολή έξω από την αίθουσα ή στα ταβερνάκια και στα καφέ δίπλα στα νερά του Πάρκου της Αγίας Βαρβάρας.
Πολύ συχνά αναγνωρίζουμε μια τάση των δημιουργών να κινούνται γύρω από θέματα για τα οποία έχει παραχθεί πολύς λόγος το προηγούμενο διάστημα. Το Φεστιβάλ της Δράμας δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτό κι έτσι φέτος είδαμε πολλές ταινίες σχετικά με τις έμφυλες ταυτότητες και το σεξουαλικό προσανατολισμό.
Το προσφυγικό ήταν ένα θέμα που αρκετοί σκηνοθέτες επέλεξαν να θίξουν και φέτος ενώ ήταν και το θέμα της ταινίας “Index“ του Νικόλα Κολοβού που κέρδισε το Χρυσό Διόνυσο. “Η βάρκα που θα μεταφέρει την οικογένεια του Ντάνα στην Ευρώπη είναι έτοιμη να ξεκινήσει, αλλά ο γιός του ο Άλαν αρνείται να αφήσει το φορτηγό. Ο Ντάνα βλέπει πως ο Άλαν έχει σφηνώσει το δάχτυλό του στην καρότσα του φορτηγού. Πανικός κυριεύει τον Ντάνα και η απόγνωση κορυφώνεται καθώς έρχεται αντιμέτωπος με μια τρομακτική απόφαση”. Μια πραγματικά υπέροχη ταινία, ίσως η καλύτερη του Κολοβού, ένα 12λεπτο μονοπλάνο που έχει την τρυφερότητα που διακρίνει όλες του τις ταινίες ενώ ταυτόχρονα μας δημιουργεί συναισθήματα αγωνίας μέσα από το ευφυές σεναριακό του εύρημα. Το τέλος της ταινίας μας βρίσκει “κουβαριασμένους” δίπλα στον αποκαμωμένο πατέρα με ανάμεικτα συναισθήματα απόγνωσης και ανακούφισης.
Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε ότι αν υπήρχε βραβείο για τον καλύτερο ευχαριστήριο λόγο σε απονομή Φεστιβάλ, σίγουρα θα το κέρδιζε ο Νικόλας Κολοβός καθώς στο βίντεο που έστειλε από τη Σουηδία όπου ζει για να ευχαριστήσει για το βραβείο, μέσα από τον εγκάρδιο και γεμάτο χιούμορ λόγο του έκανε όλη την αίθουσα να παραληρεί και να τον χειροκροτά για ώρα!
Μεγάλη χαρά έδωσε σε πολλούς από τους τακτικούς “θαμώνες” του Φεστιβάλ η τιμητική διάκριση φωτογραφίας στον Γιώργο Φρέντζο, έναν από τους σημαντικότερους διευθυντές φωτογραφίας, που χρόνια τώρα θαυμάζουμε τη δουλειά του σε πολλές ταινίες που διαγωνίζονται στο Φεστιβάλ.
Φέτος βρεθήκαμε μόνο για δύο ημέρες στο Φεστιβάλ όμως είδαμε αρκετές ταινίες και ξεχωρίσαμε κάποιες όπως:
Το “Καραγκιόζης” του Μιχάλη Γιγιντή που απέδωσε με πολύ ωραίο τρόπο το εξαιρετικό ομότιτλο διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου, οι ερμηνείες ήταν όλες εκπληκτικές, ενώ την όμορφη κινηματογράφηση και τις πολύ επιτυχημένες σκηνογραφικές και ενδυματολογικές επιλογές “έντυσε” μοναδικά με τη φωνή του ο Κωνσταντίνος Τζούμας στο ρόλο του αφηγητή.
Το “Sad girl weekend” των Δημήτρη Τσακαλέα και Λήδας Βαρτζιώτη όπου η νεανική ματιά των δύο δημιουργών μας και οι εξαιρετικές νεαρές πρωταγωνίστριες της ταινίας μας αφηγούνται ένα γλυκόπικρο σαββατοκύριακο τριών κολλητών φίλων λίγο πριν αποχωριστούν (για πάντα;).
Η “Εξομολόγηση” του Ανδρέα Σιεηττάνη αφηγείται, μέσα από υπέροχες ερμηνείες, μια ιστορία που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων κατά των Άγγλων και τοποθετεί τη δράση της μέσα σε ένα μοναστήρι.
Ο Γιάννης Ζαφείρης με τα “Πλαστικά λουλούδια” επανέρχεται σε μια αγαπημένη του θεματική, την απώλεια και αυτή τη φορά τα λουλούδια που συνήθως φέρνουμε σε όσους έχουμε χάσει, είναι πλαστικά και φυτρώνουν από τη γη ενώ η ατμόσφαιρα είναι πιο σκοτεινή, γεμάτη από θρύλους για νεράιδες που δηλητηριάζουν το νερό.
Το “Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς” του Ιάκωβου Παναγόπουλου με την “θεατρική” κινηματογράφηση, το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου και το πολύ ιδιαίτερο κάδρο θα μπορούσε να ξεχωρίζει και μόνο γι’ αυτά. Επιπλέον όμως έχει και θαυμάσιες ερμηνείες και ένα σφιχτοδεμένο σενάριο που οδηγεί στην κορύφωση χωρίς να κουράσει.
Το ντοκιμαντέρ της Άννας Αντωνοπούλου “Κλεονίκη” και η γλυκιά ηρωίδα του, μας μεταφέρει στην Δάφνη Ευρυτανίας όπου η Κλεονίκη έζησε, μεγάλωσε τα παιδιά της, με γέλιο και τραγούδι πάντα στο στόμα και τώρα περνά τις μέρες τις προσπαθώντας να διατηρήσει τις μνήμες που της “ξεγλιστρούν” εξαιτίας της αρρώστιας της.
Το ήδη βραβευμένο με χρυσό φοίνικα στις Κάννες “Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς” του Βασίλη Κεκάτου είναι ένας ύμνος στο ρομαντισμό και την τρυφερότητα. Ο Βασίλης Κεκάτος, σπάει τα στερεότυπα και γεμίζει ρομαντισμό μια συνάντηση μεταξύ δύο ανθρώπων του ιδίου φύλου, κάτι που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε να κινηματογραφείται ως τώρα με μεγαλύτερη “ωμότητα”. Μέσα σε ένα κλειστό κάδρο που ξεχειλίζει από τη χημεία των πρωταγωνιστών, μαγευτήκαμε κάθε στιγμή! Ο Βασίλης Κεκάτος, μέσα από την ταινία του, καταφέρνει να μας κάνει να δούμε την ανάγκη των ανθρώπων να ερωτεύονται στην ουσία της, χωρίς ταμπέλες, φύλα και στερεότυπα.
Με το “Identity” οι Πάνος Παππάς και Δέσποινα Χαραλάμπους επανέρχονται με μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Οι δημιουργοί φτιάχνουν ένα πολύ προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια κόσμο, επιλέγοντας ασπρόμαυρη κινηματογράφηση, όπου το “κακό” δεν σηματοδοτείται από το μαύρο αλλά από το λευκό χρώμα ενώ, για άλλη μια φορά, τα πολιτικά σχόλιά τους μέσα από την ταινία είναι σαφή.
Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας είναι πάντα μια ξεχωριστή εμπειρία. Όχι μόνο για τις ίδιες τις προβολές των ταινιών, αλλά κυρίως για όλα αυτά τα συναισθήματα που βιώνουμε με τόση ένταση τις ημέρες που βρισκόμαστε εκεί. Φέτος, με την περιπέτεια υγείας του κ. Παπαδόπουλου, η συναισθηματική φόρτιση όλων ήταν ακόμη μεγαλύτερη και η ευχή να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί, γεροί και δυνατοί, στο 43ο Φεστιβάλ, ακόμα πιο ουσιαστική.
Δείτε αναλυτικά τα βραβεία εδώ