Το 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου για άλλη μια φορά αγκαλιάζει μια ποικιλία μείζονων κοινωνικο-πολιτισμικών ζητημάτων, υπό το πρίσμα της προσπάθειας για δόμηση μιας κοινωνίας συμπεριληπτικού προσανατολισμού, εν έτει 2024. Οι ταινίες που παρουσιάζονται αποτελούν παραγωγές της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού.
Είναι αλήθεια, ότι η έννοια της συμπερίληψης αποτελεί ένα από τα πιο κρίσιμα θέματα της τελευταίας δεκαετίας, καθώς οι ντοκιμαντερίστες κινηματογραφιστές, προσπαθούν να αναγνωρίσουν και να αντιμετωπίσουν τις ανισότητες που υπάρχουν. Τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει σημαντική πρόοδος, αλλά υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος μπροστά μας. Η συμπερίληψη αναφέρεται στην ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, αναπηρίας, σεξουαλικού προσανατολισμού ή κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες και πρόσβαση στη δημιουργία, παραγωγή και κατανάλωση πολιτισμικών αγαθών. Στον κινηματογράφο, αυτό σημαίνει την παρουσία ποικιλίας στις ταινίες, καθώς και την πρόκληση δημιουργών από διαφορετικά υπόβαθρα να αφηγηθούν τις ιστορίες που περιμένουν ευαίσθητους δέκτες να τις αποκαλύψουν. Όταν οι κινηματογραφικές ταινίες απεικονίζουν αυθεντικά και ποικιλόμορφα πρόσωπα, δίνουν τη δυνατότητα σε παιδιά και ενήλικες να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στους ήρωες της οθόνης. Αυτό όχι μόνο ενισχύει την αυτοεκτίμηση αλλά και διευρύνει την κατανόηση και την αποδοχή διαφορετικών πολιτισμών και εμπειριών.
Ως εκ τούτου, προτείνονται ανεπιφύλακτα οι κάτωθι ταινίες:
«LaMalavita (TheUnderworld)» – Ο υπόκοσμος, σε σκηνοθεσία του Paolo Colangeli: παρουσιάζεται η αδιάλειπτη προσπάθεια ενός πρώην νεαρού γκάνγκστερ, να συγκροτήσει έναν θεατρικό θίασο με νέους-θύματα παραβατικότητας από τη Νάπολη, μετά την αποφυλάκισή του.
«Alganesh – All ‘ orizzonte una speranza – Αλγκανές – Στον ορίζοντα μία ελπίδα», σε σκηνοθεσία της Lia Beltrami: όπου παρατηρούμε μετ’ αγωνίας τον αδυσώπητο αγώνα επιβίωσης χιλιάδων Ερυθραίων προσφύγων που δραπετεύουν από τη δικτατορία.
«Ultimate Citizens – Απόλυτοι Πολίτες», σε σκηνοθεσία τηςFrancine Strickwerda: όπου αφηγείται την ιστορία ενός Ιρανού πρόσφυγα-δημιουργό και εγγυητή ονείρων για πολλούς μαθητές-νεαρούς πρόσφυγες.
«Wells of Hope – Πηγάδια Ελπίδας», σε σκηνοθεσία της Lia Beltrami: μια ομάδα θαρραλέων γυναικών αραβικής καταγωγής αλλά ταυτόχρονα διαφορετικών θρησκειών, με άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο ισχυρούς πατριαρχικούς δεσμούς, εργάζονται για την καταπολέμηση του εμπορίου λευκής σαρκός, το οποίο και μαστίζει τις χώρες του αραβικού τόξου, με θύματα νεαρά κορίτσια, ακόμα και ανήλικα.
«A burst of song – Μελωδικό ξέσπασμα», σε σκηνοθεσία της Lia Beltrami: Στις φτωχογειτονιές της Καλκούτας, τρία κορίτσια καταφέρνουν να απεγκλωβιστούν από το άγραφο-εθιμικό και αναχρονιστικό δίκαιο της τοπικής κοινωνίας κυνηγώντας τα όνειρά τους, εκτός των όποιων συνόρων.
«Αδέσποτα Κορμιά – Stray bodies», σε σκηνοθεσία της Ελίνας Ψύκου: Τέσσερις διαφορετικές γυναίκες στο επίκεντρο μιας Ευρώπης, όπου η έννοια της σωματικής αυτοδιάθεσης ακόμα συζητείται επί των αυτονόητων… επιτρέπεται να ζήσεις ή να πεθάνεις όπως επιθυμείς(;).
«Beyond the river – Πέρα από το ποτάμι», σε σκηνοθεσία του Endre Dávid: μια ιστορία για τους Ρομά της Τρανσυλβανίας, ένας μεγεθυντικός φακός επάνω σε χαρές και λύπες, σε κατορθώματα και βάσανα, ενός λαού που δεν είναι ενός κατώτερου θεού, επειδή πολύ απλά επιθυμεί να συν-υπάρξει με τους «άλλους» αρμονικά.
«Last Song from Kabul – Το τελευταίο τραγούδι» από την Καμπούλ, σε σκηνοθεσία τουKevin Mac Donald: εδώ, φαίνεται ότι η διεκδίκηση της ελευθερίας δεν εμποδίζεται από καμία χιλιομετρική απόσταση. Πηγάζει από βαθιά θέληση για δημιουργία, για επιβίωση. Ξεκινάει από το Αφγανιστάν, καταλήγει στην Πορτογαλία.
«2G», σε σκηνοθεσία του Karim Sayad: μια ιστορία διαφορετική από τις συνηθισμένες, με ανεστραμμένους ρόλους, όπου πρώην θύτες-διακινητές μεταναστών αγωνίζονται πλέον για την επανένταξή τους στον κοινωνικό ιστό, αναζητώντας εργασία.
«The Eternal Memory – Η Αιώνια Μνήμη», σε σκηνοθεσία της Maite Alberdi: ένα μάθημα για τη θέληση του ανθρώπου να ζει πάντοτε με αξιοπρέπεια, ένας αγώνας ενάντια στην αβυσσαλέα επίδραση του αλτσχάιμερ.
«KAUGERE: A Place Where Nobody Enters – ΚΑΟΥΓΚΕΡΕ: Η Απαγορευμένη Ζώνη», σε σκηνοθεσία του Stephen Dupont: Λώξη… Στην Παπούα Νέα Γουινέα ένας πατέρας παλεύει να σώσει τους γιους του από την εγκληματικότητα μέσα από το ράγκμπι.
Η συμπερίληψη στον κινηματογράφο δεν είναι απλά μία ηθική υποχρέωση, αλλά και μια αναγκαιότητα για την εξέλιξη της τέχνης, προς τη δημιουργία ενός πιο ανοιχτού και κατανοητού κόσμου. Τώρα, όλοι έχουν θέση στο ταξίδι της αφήγησης. Εσείς θα γίνεται κοινωνοί αυτού;