43o Φεστιβάλ Δράμας: Παρουσιάσεις σκηνοθετών Σάββατο 26/9

Στον κινηματόγραφό «Ολύμπια» κι όχι στον θερινό κινηματογράφο «Αλέξανδρο» έπεσε τελικά η αυλαία για τις παρουσιάσεις των σκηνοθετών του 43ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Η βροχή, που έπεφτε από το πρωί, «επέβαλε» την παρουσίαση σε έναν χώρο του φεστιβάλ που έχει συνδεθεί άρρηκτα με προβολές και την ιστορία του…

«Χαμάμ» της Βαρβάρας Δούκα (εκτός συναγωνισμού)

Μέσα από τα «μάτια» ενός πίνακα παρουσιάζεται σχεδόν ολόκληρη η ιστορία του Ελληνικού κράτους, έτσι όπως τη βιωνουν δύο οικογένειες. Ενός πίνακα που «έζησε» όλες αυτές τις εποχές και ουσιαστικά αφηγείται τα γεγονότα. Όπως παρατήρησε η Βαρβάρα Δούκα «η επιθυμία είναι αυτή που κινεί τα νήματα της ζωής». Η σκηνοθέτις δεν παρέλειψε να τονίσει πως στην ταινία της μετείχαν 25 ηθοποιοί τους οποίους και ευχαρίστησε για τη συμμετοχή τους. Μάλιστα σημείωσε πως είναι δύσκολο να υπάρχει ένας τόσος μεγάλος αριθμός ηθοποιών σε μία μικρού μήκους ταινία και μάλιστα να μπορέσει αυτό να το καλύψει η παραγωγή.

«Βούτα» του Δημήτρη Ζάχου

Η ταινία βασίστηκε σε βιώματα του σεναριογράφου Γιώργου Τελτζίδη στη Σταυρούπολη, στη Δυτική Θεσσαλονίκη. Οι πρωταγωνιστές βρέθηκαν σχετικά εύκολα, ενώ μεγάλη ήταν συνδρομή των «περιστεράδων», των ανθρώπων δηλαδή που ασχολούνται με την εκτροφή περιστεριών από χόμπι και παράλληλα από οικογενειακή παράδοση. Σημαντικό ρόλο στο στήσιμο της υπόθεσης έχει παίξει και το γεγονός ότι ο Δημήτρης Ζάχος εργάστηκε στο κατάστημα κράτησης Κορυδαλλού. Η βούτα ή αλλιώς τα ντουνέκια σε πολλές περιοχές της βόρειας Ελλάδας είναι περιστέρια που τους αρέσει να βουτάνε από ύψος προς το έδαφος και να επιβραδύνουν απότομα μερικά μέτρα πριν προσγειωθούν… Κάπως έτσι γίνεται και η προσέγγιση του Χρήστου με τον πατέρα του, όταν αυτός επιστρέφει στο σπίτι από τη φυλακή.

«Pashka» του Oltjon Lipe

Το φαινόμενο μίας νέας γενιάς μεταναστών να θέλει διακαώς να επιστρέψει στη χώρα που κατάγεται και παράλληλά η αντίδραση σε αυτή την θέληση, από την προηγούμενη γενιά. Αυτό θέλησε να παρουσιάσει μέσα από την ταινία του ο Oltjon Lipe. Μιλώντας για την ταινία του σημείωσε πως ήθελε μέσα από αυτή να δείξει τα ζητήματα που προκύπτουν σε μετανάστεες νέας γενιάς, μέσα από το υπόβαθρο όμως της πρώτης γενιάς μεταναστών που δεν κατάφερε να επιτύχει στην χώρα που πήγε. Και μαζί τις σχέσεις πατέρα – γιού. Όπως σημείωσε ο Oltjon Lipe «ένας μετανάστης συμφιλιώνεται με την πατρίδα του και παράλληλα με τη νέα του χώρα, μόνο όταν έχει καταφέρει να επιτύχει επαγγελματικά στο νέο μέρος που έχει πάει», σε διαφορετική περίπτωση ίσως προσπαθήσει να περάσει αυτήν την εμμονή που του έχει δημιουργηθεί στα παιδιά του.

«Όταν γελάω κλείνουν τα μάτια μου» του Ντανιέλ Μπόλντα

Μία ταινία που βασίστηκε σε «πράγματα και σημειωσεις από παλιά, και πολλά στοιχεία από την δική του εφηβεία» όπως τόνισε ο Ντανιέλ Μπόλντα, προσθέτοντας πως «η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ενδιαφερουσα από το να ονειρεύεσαι». Ο σκηνοθέτης ανέφερε πως η ταινία δε βασίστηκε σε πρόβες αλλά πως η φυσικότητα των δύο κοριτσιών προέκυψε από το γεγονός οτι «απλά τις έβαλα να κάνουν παρέα». Σε ερώτηση πάντως για τα …ρεβίθια που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της ταινίας ο Ντανιέλ Μπόλντα απάντησε πως απλά είναι το αγαπημένο του φαγητό!

«Antivirus» της Αναστασίας Σίμα

Η ταινία είναι άκρως επίκαιρη καθώς γυρίστηκε τις ημέρες που ήταν σε ισχύ τα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας για τον περιορισμό της πανδημίας, ενω σχετικό με την πανδημία ήταν και το θέμα της. Η Αναστασία Σίμα, είχε διάφορες επιλογές εκείνη την περίοδο -η μία από το Μιλάνο και η άλλη από τη Νέα Υόρκη όπως είπε. Τελικά κατέληξε στην ιστορία της Ξένιας που στο τέλος καταφέρνει να «συμφιλιωθεί» με τον ενοχλητικό γείτονα της. Σύμφωνα με την σκηνοθέτρια, η ταινία «γυρίστηκε» εξ ολοκλήρου με κινητό τηλέφωνο. Σημαντικό στοιχείο της είναι η συνειδητοποίηση της επιβολής της χρήσης της τεχνολογίας στην επικοινωνία των ανθρώπων.

«Το τέρμα» του Δημήτρη Μουτσιάκα

Ένα πολύ καλό «δέσιμο» του μύθου του βαρκάρη που μεταφέρει τις ψυχές στον Άδη με το παράδοξο ταξίδι θανάτου ενός παλαιού λεωφορείου που κάνει στάση στην επαρχία. Βράδυ, χειμώνας κι ένα λεωφορείο που κινείται σαν ποτάμι…Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Πάρνηθα. Όπως παρατήρησε ο Δημήτρης Μουτσιάκας υπήρξαν κάποιες δυσκολίες κατά τη διάρκεια τους κυρίως στις νυχτερινές λήψεις. Όμως ο σκηνοθέτης είπε πως νοιώθει δικαιωμένος με το αποτέλεσμα. Αναφορικά με τον τίτλο της ταινίας τόνισε πως η λέξη τέρμα συνάδει και με το πνεύμα του θανάτου. Την ιστορία του την βρήκα στις «Ακυβέρνητες πολιτείες» του Στρατή Τσίρκα.

«Roza Kairo» του Ζακ Σιμχά

Τα γυρίσματα της ταινίας, που διαγωνίστηκε στο Διεθνές Σπουδαστικό Πρόγραμμα, κράτησαν 3 ημέρες. Ο νεαρος σκηνοθετης παρουσιάζει τη ζωή νέων ανθρώπων σε ένα κοινόβιο κάπου στα Εξάρχεια. Οπως είπε, ήταν σχετικά δύσκολο να «διαχειρστεί» όλους αυτούς τους νέους που μετείχαν στην ταινία. Αναφερόμενος στο τέλος της και στο θάνατο που βρίσκει αυτόν που τολμάει να βγει έξω από το κοινόβιο σημειώνει πως «υπάρχει μία ανασφάλεια για το τι υπάρχει έξω από το κοινόβιο και τι μπορεί να τους περιμένει. Μέσα, αντίθετα, είναι προστατευμενοι, είναι σαν μια μορφή οικογένειας. Και ο θάνατος ίσως έρχεται και ως τιμωρία σε αυτόν που αποφασίζει την έξοδο…»

Δημήτρης Καστώρης