Μια εβδομάδα σχεδόν αφότου μας άφησε ο Σταύρος Τσιώλης για το μακρινό του ταξίδι, θυμόμαστε το πιο εμβληματικό, κινηματογραφικό του ταξίδι με την ταινία “Ας περιμένουν οι γυναίκες”.
Η ιδέα για την ταινία προήλθε από ένα ταξίδι του σκηνοθέτη στην Καβάλα στα πλαίσια των γυρισμάτων της προηγούμενής του ταινίας “Παρακαλώ, γυναίκες μην κλαίτε” (1992) και ο αρχικός της τίτλος ήταν “Το ιστορικό συνέδριο της Βόλβης”. Αυτές οι δύο ταινίες και το πιο πρόσφατο “Γυναίκες που περάσατε από δω” (2018) αποτέλεσαν την μετέπειτα Τριλογία των Γυναικών του Σκηνοθέτη.
Ήταν η πρώτη συνεργασία του σκηνοθέτη με τους Σάκη Μπουλά και Γιάννη Ζουγανέλη, ενώ με τον Αργύρη Μπακιρτζή συνεργάστηκε αρκετές φορές σε προηγούμενες ταινίες.
Διατυπωνει μεγάλες αλήθειες για την πολιτική σκηνή, την κουλτούρα του Νεοέλληνα, την ίδια τη ζωή μέσα από ευφάνταστους σουρεαλιστικούς διαλόγους και ταυτόχρονα τόσο καθημερινούς, που την καθιστούν βαθειά διορατική έως και προφητική.
Σύνοψη:
Τέλη Ιουλίου, καιρός για διακοπές. Ο Πάνος κι ο Μιχάλης είναι μπατζανάκηδες και μικροβιοτέχνες από τη Θεσσαλονίκη. Ξεκινούν κεφάτοι για τη Θάσο, όπου βρίσκονται ήδη οι οικογένειές τους. Στο ύψος της λίμνης Βόλβης, η φευγαλέα γνωριμία με μια νεαρή ντιζέζ καθυστερεί το ταξίδι τους. Ο Πάνος που έχει τσιμπηθεί σφόδρα μαζί της επιχειρεί να αυτοκτονήσει και ο Μιχάλης αναγκάζεται να κατασκηνώσει δίπλα στη λίμνη. Ο Αντώνης, ο τρίτος μπατζανάκης, που ανησυχεί για την καθυστέρησή τους, έρχεται να διαπιστώσει τι συνέβη και ερωτεύεται με τη σειρά του τη μια από τις νοσοκόμες που κουράρουν τον Πάνο. Ξεχνάει τα πάντα και πηγαίνει μαζί της στο καζίνο όπου κερδίζει στη ρουλέτα. Η σχέση του με την κοπέλα δεν οδηγεί φυσικά πουθενά. Ο Αντώνης ξανασυναντά τον Πάνο και τον Μιχάλη, και όλοι μαζί ξεκινούν με νέα ορμή για τη Θάσο αλλά την τελευταία στιγμή αποφασίζουν να κάνουν μία ακόμα στάση σ’ ένα ξενοδοχείο. Αφού οι γυναίκες τους μπορούν να περιμένουν, αυτοί μπορεί και να μην φτάσουν κοντά τους ποτέ…