Γειά χαρά Σινεμάνιαξ! Παρακάτω θα ρίξουμε μια ματιά στους φετινούς υποψήφιους για όσκαρ καλύτερης φωτογραφίας.
Τα Όσκαρ ή τα Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου που είναι και η επίσημη ονομασία τους είναι κινηματογραφικά βραβεία με παγκόσμια προβολή. Απονέμονται από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, η οποία απαριθμεί περίπου 6000 μέλη τα οποία όλα έχουν δικαίωμα ψήφου.
Το 2022 ήταν μια καλή χρονιά οσο αναφορά την Φωτογραφία. Είδαμε καλές ταινίες με πολύ ωραίες εικόνες που σε συνδυασμό με την σκηνογραφία μάς έδωσαν αριστουργηματικά πλάνα και ατμόσφαιρες.
Στα έξι από τα τελευταία εννέα Βραβεία Όσκαρ, η Καλύτερη Διεύθυνση Φωτογραφίας πήγε χέρι-χέρι με την Καλύτερη Σκηνοθεσία: Claudio Miranda και Ang Lee για το “Life of Pi” το 2013, Emmanuel Lubezki και Alfonso Cuaron για το “Gravity” το 2014, Lubezki και Alejandro Inarritu τόσο για το “Birdman” το 2015 όσο και το “The Revenant” το 2016, Linus Sandgren και Damien Chazelle για το “La La Land” το 2017) και ο Κουαρόν με το διπλό καθήκον στο “Roma” το 2019.
Φέτος είναι άξιο αναφοράς πως και οι πέντε ταινίες που είναι υποψήφιες για φωτογραφία είναι επίσης υποψήφιες και για τα σκηνικά τους, δύο κλάδοι που, κατά την άποψη μου, αλληλοεξαρτώνται και αλληλοϋποστηρίζονται στο εικαστικό αποτέλεσμα μιας ταινίας.
Πάμε να δούμε τις υποψηφιότητες και μετα να μιλήσουμε λίγο γι αυτές.
Υποψήφιοι:
Γκρεγκ Φρέιζερ για το «Dune»
Νταν Λαόυστσεν για το «Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών»
Αρι Βέγκνερ για την «Εξουσία του Σκύλου»
Μπρούνο Ντελμπονέλ για το «The Tragedy of Macbeth»
Γιάνους Καμίνσκι για το «West Side Story»
Ξεκινάμε λοιπόν με μια SciFi ταινία όπως το Dune που μας έδωσε υπέροχα πλάνα και φωτισμούς. Ο Αυστραλός Γκρεγκ Φρέιζερ είναι για δεύτερη φορά υποψήφιος, ήταν υποψήφιος και το 2017 για το «Lion». O Φρέιζερ συνδιάζει άρτια την πραγμάτικότητα και τα ειδικά εφέ σε ένα ως επι το πλείστον περιβάλλον ερήμου. Σκόνη και αέρας συνθέτουν ένα θερμό κάδρο στα εξωτερικά πλάνα και οι σκούρες αποχρώσεις ένα μουντό και σκούρο στα εσωτερικά.
Η κινηματογράφιση από τον Fraser εναλλάσσονταν μεταξύ των ψηφιακών καμερών Alexa LF και IMAX 65mm (για τα σουρεαλιστικά όνειρα και οράματα του Paul στον σκληρό και έρημο πλανήτη Arrakis, που γυρίστηκε κυρίως στην Ιορδανία). Ο Fraser έγραψε επίσης σε ένα αρνητικό Kodak 35mm κάνοντας το στη συνέχεια ψηφιακό για μια πιο “αναλογική” εμπειρία στους κινηματογράφους.
“Η εξωτική ομορφιά του Αρράκις, το πολύτιμο μπαχαρικό, ο πόλεμος των Χαρκόνεν με τους Φρέμεν, ο Οίκος των Ατρειδών, ο Μεσσίας του «Dune». Η πιο προσδοκώμενη ταινία της χρονιάς, διασκευή στο θρυλικό λογοτεχνικό έπος του Φρανκ Χέρμπερτ, «προσγειώνεται» με λαμπερό καστ, αποστομωτική καλλιτεχνική διεύθυνση, δράση, πολιτική ίντριγκα και οικολογικό όραμα. Ο Ντενί Βιλνέβ, μετά τα «Arrival» και «Blade Runner 2046», ξεφυλλίζει ένα μυθιστορηματικό υπόδειγμα επιστημονικής φαντασίας και υπόσχεται ένα μεγαλόπνοο κινηματογραφικό ταξίδι.”
Η δεύτερη ταινία είναι το Μονοπάτι των χαμένων ψυχών σε σκηνοθεσία του Ντελ Τόρο και Διευθυντή Φωτογραφίας τον Νταν Λαούστσεν. Ο Δανός είναι επίσης για δεύτερη φορά υποψήφιος μετά το 2018 για τη «Μορφή του νερού», πάλι με τον ίδιο σκηνοθέτη.
Πρόκειται για ένα πανέμορφο φιλμ νουάρ με τα όλα του. Δουλεμένο σε ασπρόμαυρη σκέψη άλλα έγρωμη εικόνα τα φώτα από τις χαραμάδες, οι έντονες σκιές και οι κόντρα φωτισμοί κάνουν την φωτογραφία να μην έχει να ζηλέψει τίποτα από νουάρ περασμένων δεκαετιών.
Εδώ ο συνδυασμός της φωτογραφίας με τα κοστούμια και τα σκηνικά μας δίνει ένα εξαιρετικά ατμοφαιρικό αποτέλεσμα που είμαι σίγουρος πως οι λάτρεις του συγκεκριμένου στυλ κινηματογραφου θα το δουν 3 και 4 φορές για να μελετήσουν τους φωτισμούς του.
Εδώ ο κινηματογραφιστής Dan Laustsen χρησιμοποίησε την Alexa 65 με φακούς Signature Prime δίνοντας μια εξαιρετικά ευκρινή εικόνα. Χρησιμοποίησε επίσης φίλτρα για να προσθέσει μια όμορφη λάμψη στα πρόσωπα.
“Μέλος ενός περιοδεύοντος τσίρκου στην Αμερική του 1940, ο χαρισματικός Στάντον Κάρλαϊσλ κλέβει τα κόλπα του αλκοολικού βοηθού ενός μέντιουμ και μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, έτοιμος να εξαπατήσει τους πάντες”.
Η «Εξουσία του Σκύλου» είναι η τρίτη υποψήφια ταινία για την φωτογραφία της. Υπεύθυνη γι’αυτό είναι η Αρι Βέγκνερ. Εδώ έχουμε ένα (αντί)γουέστερν με γυναίκα σκηνοθέτη και γυναίκα κινηματογραφίστρια η οποία είναι η δεύτερη γυναίκα υποψήφια στην ιστορία των Όσκαρ, μετά την Rachel Morrison με το «Mudbound» το 2018.
Η Βέγκνερ χρησιμοποίησε την Alexa LF (και vintage αναμορφικούς φακούς Ultra Panatar). Λυρικά φωτεινά και αποκορεσμένα εξωτερικά πλάνα σε απέραντα τοπία , γοτθικά εσωτερικά πλάνα στο ράντσο με λιτούς φωτισμούς και σκοτεινό αίσθημα και πολλά close up του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς που είναι το αινιγματικό πρόσωπο της ιστορίας.
“Ο χαρισματικός κτηνοτρόφος Φιλ Μπέρμπανκ (Μπένεντικτ Κάμπερμπατς) προκαλεί φόβο και θαυμασμό στους γύρω του. Όταν ο αδελφός του φέρνει στο σπίτι τη νέα του γυναίκα (Κίρστεν Ντανστ) και τον γιο της (Κόντι Σμιτ Μακφί), ο Φιλ τους βασανίζει μέχρι που έρχεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο να ερωτευτεί”.
Περνάμε στην τέταρτη υποψηφιότητα που είναι η Τραγωδία του Μάκβεθ. Έκτη υποψηφιότητα για τον Γάλλο κινηματογραφιστή Μπρούνο Ντελμπονέλ που ακόμα, όμως, δεν το έχει κερδίσει. Ηταν υποψήφιος για τις ταινίες «Αμελί» (2002), «Ατέλειωτοι αρραβώνες» (2005), «Ο Χάρυ Πότερ κι ο ημίαιμος πρίγκηπας» (2010), «Inside Llewyn Davies» (2014) και «Η πιο σκοτεινή ώρα» (2018).
O Ντελμπονέλ με σκληρές σκιές και απαλούς φωτισμούς δημιούργησε μια ασπρόμαυρη εκδοχή του Μακβέθ δίνοντας μια νουάρ νότα στο χάος και την τρέλα του Σέξπηρ. Για κάμερα έχει χρησιμοποιηθεί η Alexa LF.
“Ο Joel Coen, 2 χρόνια μετά το «The Ballad of Buster Scruggs» (2018), κάνει το ντεμπούτο του, στην πρώτη του ταινία χωρίς τον αδελφό του, με την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του Σαίξπηρ”.
Πέμπτη και τελευταία υποψήφια ταινία είναι το «West Side Story». Εδώ ο κορυφαίος Πολωνός κινηματογραφιστής Γιάνους Καμίνσκι είναι ο μόνος απο τους υποψήφιους που έχει πάρει δύο Όσκαρ. Ένα για την «Λίστα του Σίντλερ» το 1994 και το δεύτερο για την «Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν» το 1999, και τα δύο με σκηνοθέτη τον Στίβεν Σπίλμπεργκ. ‘Οπως με τον Σπήλμπεργκ είναι κι η φετινή υποψηφιότητα του.
Σπίλμπεργκ και Καμίνσκι έκαναν το πρώτο τους μιούζικαλ ένα ριμέικ του παλιού «West Side Story». Εδώ ο Καμίνσκι έχει αποχωριστεί το συνηθισμένο αποχρωματισμένο στυλ για μια πιο ζωντανή εμφάνιση στην απεικόνιση της West Side του Μανχάταν στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Έχει γυριστεί σε φιλμ 35 χιλιοστών με την Panavision Panaflex Millennium και φακούς Panavision T-Series για να τονίσει την ομορφιά και τον ρομαντισμό αυτής της τραγικής ιστορίας αγάπης, που ξεπεράστηκε από τον ρατσισμό και τη βία.
Ο κινηματογραφιστής αγκάλιασε την εγγενή θεατρικότητα με έναν συνδυασμό κλασικισμού και δυναμικής δουλειάς με την κάμερα, ακολουθώντας τις σκιές για να βρει τις καλύτερες συνθήκες φωτισμού.
“Εμπνευσμένο από το πρωτότυπο μιούζικαλ του 1957, το West Side Story μεταφέρει το κλασικό ρομάντζο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στους σκληρούς και ρεαλιστικούς δρόμους του Upper West Side, στη Νέα Υόρκη. Κατά τη διάρκεια μιας έντονης έχθρας μεταξύ των συμμοριών Jets και Sharks, ο Τόνι ερωτεύεται την αδερφή του εχθρού του, τη Μαρία. Ενώ η έχθρα μεταξύ των συμμοριών γίνεται ακόμα πιο βίαιη, η αγάπη του Τόνι και της Μαρία ανθίζει μέρα με τη μέρα ενώ ταυτόχρονα απειλεί να χωρίσει στα δύο τη γειτονιά”.
Εν κατακλείδι είδαμε 5 διαφορετικές ταινίες με πολυ διαφορετικό στυλ και τρόπο κινηματογράφισης η κάθε μια. Ακόμα δεν έχουν βγάλει τα πορίσματα τους οι Διευθυντές Φωτογραφίας από το Σωματείο τους, όμως, ιστορικά, τα αποτελέσματα τους σπάνια συνάδουν με αυτά των Οσκαρ.
Λάβετε μέρος στην δημοσκόπηση για τον νικητή:
[poll id=”2″]