Ένα από τα σημαντικότερα κινηματογραφικά «μαθήματα» των μεγάλων, Σοβιετικών δημιουργών υπήρξε η σπουδαιότητα στην χρήση του μοντάζ, της αντιπαραβολής, δηλαδή, μιας σειράς λήψεων φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους, οι οποίες μέσα από την εν λόγω χρήση τους μπορούν να οδηγήσουν από την εξαγωγή συμπερασμάτων, την κατανόηση μιας κατάστασης και την μεταφορική τους σύνδεση με την εικόνα.
Ιδιαίτερα διαδεδομένη υπήρξε και η χρήση του ως εργαλείο «προπαγάνδας», με τον Sergei Eisenstein για παράδειγμα, να παίρνει θέση για την πολιτική κατάσταση της Ρωσίας, μετά την Επανάσταση του 1917, χρησιμοποιώντας στις ταινίες του την παραπάνω τεχνική, προκειμένου να αναδείξει την πραγματικότητα στην οποία είχε περιέλθει ο Ρωσικός λαός (χαρακτηριστική υπήρξε η αντιπαραβολή των σκηνών στα σκαλιά της Οδησσού, στο αριστουργηματικό – και έντονα νοηματοδοτημένο – «Θωρηκτό Ποτέμκιν»).
Και ενώ μέσω του μοντάζ μπορεί κανείς να προσδώσει το απαιτούμενο νόημα, τι γίνεται με την διάρκεια των πλάνων; Μπορούμε μέσω της, άλλοτε, μεγαλύτερης και άλλοτε μικρότερης διάρκειας μιας λήψης να εξάγουμε συμπεράσματα για τον ήρωα, τις ενέργειές του, την ψυχολογική του κατάσταση ή ίσως, ακόμη και για την εξέλιξη των γεγονότων στην υπόλοιπη ταινία;
Σύμφωνα με το παρακάτω βίντεο, φυσικά και μπορούμε.
Παίρνοντας ως παράδειγμα δυο χαρακτηριστικές στιγμές από τις ταινίες «No Country for Old Men»και «Ida» το CineFix αποδομεί τον τρόπο με τον οποίο έχουν σκηνοθετηθεί οι δυο αυτές σεκάνς, εξηγώντας παράλληλα πως δεν αρκεί μόνο η επιλογή του αφηγήματος, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο θα αποφασίσει κάποιος να το αφηγηθεί.