Ο εξαιρετικός Ντανιέλ Οτέιγ (Κρυμμένος) πρωταγωνιστεί σε ένα συναρπαστικό αγωνιώδες δράμα με συμπρωταγωνιστές τον Ζιλ Λελούς (Μην το πεις σε κανέναν) και τη Σαρά Ζιραντό (Ένα Τρελό Πάρτι). Ο έμπειρος στα ψυχολογικά θρίλερ Φρεντ Καβαγιέ μεταφέρει ιδανικά την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα της γερμανικής κατοχής στο Παρίσι, καθώς οι τρεις ήρωες βρίσκονται αντιμέτωποι με επικίνδυνες συνθήκες που δοκιμάζουν την αντοχή και την ηθική τους.
Σκηνοθεσία: Φρεντ Καβαγιέ
Σενάριο: Φρεντ Καβαγιέ, Σάρα Καμίνσκι
Πρωταγωνιστούν: Ντανιέλ Οτέιγ, Ζιλ Λελούς, Σαρά Ζιραντό, Νικολάι Κίνσκι
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Ντενίς Ρουντέν
Μοντάζ: Μικαέλ Ντιμοντιέ
Μουσική: Κριστόφ Ζουλιέν
Ημερομηνία Εξόδου: 24 Mαρτίου 2022
Διάρκεια: 1 ώρα και 55 λεπτά
Facebook Page : https://www.facebook.com/tanweergreece
Instagram: https://www.instagram.com/tanweergreece/
Σύνοψη
Παρίσι 1941. Ο Φράνσουα Μερσιέ, ένας συνηθισμένος άντρας με μόνο σκοπό να κάνει οικογένεια με την αγαπημένη του Μπλανς, εργάζεται για τον κύριο Χάφμαν, έναν ταλαντούχο εβραίο κοσμηματοπώλη. Υπό τη σκιά της γερμανικής κατοχής, εργοδότης και υπάλληλος αναγκάζονται να συνάψουν μία συμφωνία που, με το πέρασμα του χρόνου, θα επηρεάσει τη ζωή τους ανεπανόρθωτα.
Συνέντευξη με τον Φρεντ Καβαγιέ
Πώς προέκυψε η ιδέα να μεταφέρετε το θεατρικό του Ζαν-Φιλιπ Νταγκέρ στη μεγάλη οθόνη;
Ο Ζαν Φιλίπ είναι φίλος μου εδώ και 20 χρόνια. Δεν ήθελα να διαβάσω το θεατρικό πριν το δω, για να έχω την ίδια αυθόρμητη αντίδραση με το κοινό. Ένας κοινός φίλος μού είχε δώσει τη σύνοψη και είχα φανταστεί ότι το έργο πραγματευόταν θέματα τα οποία απασχολούσαν κι εμένα τον ίδιο: πώς συμπεριφέρονταν οι «κακοί» κατά διάρκεια της γερμανικής κατοχής; Πολλές ταινίες έχουν κάνουν με ήρωες, με τη Γαλλική Αντίσταση. Αλλά πιο σπάνια παρουσιάζονται οι συνωμότες ή όσοι πρόδωσαν τους γείτονες τους για να επωφεληθούν οι ίδιοι. Πώς μπορεί ένας φυσιολογικός άνθρωπος να μεταμορφωθεί σε τέρας, όχι για ιδεολογικούς λόγους, αλλά εξαιτίας της απληστίας; Είδα το έργο και κατάλαβα ότι ήταν κάτι διαφορετικό! Ήταν υπέροχο, αλλά ήθελα να το πάω σε άλλη κατεύθυνση.
Ο Ζαν-Φιλίπ μου επέτρεψε να λειτουργήσω ελεύθερα. Ο ίδιος μου είπε για πλάκα, ότι μεταφέρει μυθιστορήματα εκλιπόντων συγγραφέων για να μην τον τρελαίνουν. Οπότε, κράτησα τη βασική ιδέα του έργου και οδήγησα τους χαρακτήρες προς άλλες κατευθύνσεις, ειδικά τον Φρανσουά.
Ο Φρανσουά γίνεται οπορτουνιστής μόνο εξαιτίας των ιστορικών συνθηκών;
Δεν νομίζω. Γίνεται από ανάγκη και γιατί άνοιξε μπροστά του μία πόρτα που ο ίδιος δεν μπορούσε να ανοίξει. Επωφελείται της κατάστασης. Γιατί κουτσαίνει; Γιατί είναι στείρος; Κάνει ό,τι μπορεί για να αποκαταστήσει αυτές τις αδικίες, για να σταθεί μπροστά στη γυναίκα του. Αλλά η ειρωνεία είναι ότι τελικά ο Χάφμαν δημιουργεί αυτό το τέρας. Προτείνει τη συμφωνία στον λάθος άνθρωπο. Η Μπλανς το αντιλαμβάνεται αμέσως. Λέει στον Χάφμαν ότι δεν έπρεπε να πουλήσει το κατάστημα. Ο Χάφμαν επέλεξε έναν δυνητικά τρελό που μπορεί και να μην τρελαινόταν αν δεν τον είχε επιλέξει.
Πώς περιγράφεται αυτό που συμβαίνει; Είναι εκβιασμός ή μία συμφωνία με τον διάολο;
Υπάρχει το στοιχείο του εκβιασμού, αλλά πρόκειται για μία φριχτή δυναμική όπου ο Φρανσουά αντιστρέφει τους ρόλους για να αποζημιωθεί για ό,τι του λείπει. Όχι μόνο περιμένει ότι ο Χάφμαν θα γίνει πατέρας ενός παιδιού με τη γυναίκα του, αλλά του κλέβει την ίδια του την ταυτότητα…. Για να υπάρχει, πρέπει να εξουδετερώσει τον Χάφμαν.
Μιλήστε μας για το κάστινγκ. Είναι η τρίτη συνεργασία σας με τον Ζιλ Λελούς…
Είμαι μεγάλος θαυμαστής του. Είναι τεράστιος ηθοποιός. Το θεώρησα ενδιαφέρον να υποδυθεί τον κακό, για να φανεί μία ακόμα πλευρά του ταλέντου του. Οπότε ο ρόλος του Φρανσουά ήταν δικός του από την αρχή. Απέναντι του, φαντάστηκα τον Ντανιέλ Οτέιγ, γιατί μου αρέσει να έχω δύο μεγάλα ταλέντα το ένα απέναντι στο άλλο. Ο Ντανιέλ είναι πολύ ψηλά! Η συνάντηση αυτών των δύο αντρών, ο καθένας στην κορυφή της γενιάς του, με συνεπήρε. Και από τη στιγμή που ο Ντανιέλ είναι μεγαλύτερος, η σχέση τους στην ιεραρχία φάνηκε πολύ φυσική.
Μιλήστε μας για την επιλογή της Σάρα Ζιραντό.
Ήξερα τη δουλειά της και ήταν η προφανής επιλογή. Ανέπτυξα τον χαρακτήρα της Μπλανς γιατί μας βάζει στον κόσμο της εξιστόρησης. Με την παιδική της ευαισθησία, στην αρχή είναι μια ερωτευμένη γυναίκα και τελικά καταλήγει ένας ισχυρός χαρακτήρας. Η Σάρα αντιλήφθηκε τον ρόλο πλήρως.
Συνέντευξη με τον Ντανιέλ Οτέιγ
Ποιος είναι ο Ζοζέφ Χάφμαν στην αρχή της ταινίας;
Είναι ένας άντρας με μόνο σκοπό να σώσει τη ζωή τη δική του και της οικογένειας του. Νιώθει κατατρεγμένος, κυνηγημένος και υπό απειλή. Κατά βάθος, έχει τον ίδιο σκοπό με τον Φρανσουά: έχουν και οι δύο εμμονή με τα παιδιά τους. Τα παιδιά που ο Χάφμαν ελπίζει να ξαναδεί κι αυτά που ο Φρανσουά ελπίζει να αποκτήσει.
Πώς περιγράφετε αυτό που συμβαίνει ανάμεσα στους δύο άντρες;
Η δυναμική της σχέσης τους ανατρέπεται κι αυτό μου άρεσε στο σενάριο. Η συμφωνία που κλείνει ο κύριος Χάφμαν είναι επισφαλής. Ζουν σε δύσκολους καιρούς και τίποτα δεν είναι φυσιολογικό. Έπρεπε να επιβιώσει. Ο πόλεμος και ο κίνδυνος σε κάνουν να αντιδράς στη βία. Ο Χάφμαν ανεβαίνει από το υπόγειο και φέρεται τρελά. Δεν αντέχει άλλο. Είναι το σημείο στο οποίο οι άνθρωποι, που νιώθουν πως διώκονται, επαναστατούν. Ακόμα και αν ρισκάρουν τη ζωή τους. Έτσι τον ένιωσα και έτσι τον ερμήνευσα.
Η ταινία διαδραματίζεται βασικά σε ένα σκηνικό και επικεντρώνεται στην οικειότητα ανάμεσα στους τρεις χαρακτήρες. Σας προβλημάτισε αυτή η συνθήκη κεκλεισμένων των θυρών;
Καθόλου! Συγκεντρωθήκαμε στους χαρακτήρες και σκαλίσαμε μέσα μας. Ο Φρεντ Καβαγιέ αλλάζει συνέχεια πράγματα στο σενάριο. Δίνει χώρο στους ηθοποιούς να είναι ο εαυτός τους μπροστά στην κάμερα.
Η Σαρά Ζιραντό λεει ότι ήσασταν πολύ ήρεμος στο γύρισμα. Είχε να κάνει με τον χαρακτήρα που υποδυθήκατε;
Περνούσα 12 ώρες κάνοντας το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, οπότε προσπαθούσα να είμαι όσο πιο γαλήνιος γίνεται. Το απόλαυσα. Τα γυρίσματα είναι μία κατάσταση προνομιακή γιατί δουλεύω σε καλές συνθήκες. Μου αρέσει η ατμόσφαιρα του γυρίσματος, αγαπώ να βλέπω τους ηθοποιούς και τα συνεργεία. Όταν κάνεις μία ταινία, είσαι προστατευμένος από τον έξω κόσμο. Αυτό είναι πολύ χαλαρωτικό.
Είναι η πρώτη φορά που παίζετε με τον Ζιλ Λελούς…
Ναι. Μάλιστα δέχτηκα να κάνω την ταινία γιατί ήξερα ότι θα παίζω μαζί του. Απόλαυσα τον ενθουσιασμό του, τη μέθοδο του, την έρευνα και τις αναζητήσεις του… Ξεχειλίζει από ενέργεια.
Συνέντευξη με τον Ζιλ Λελούς
Πώς σας προσέγγισε ο Φρεντ Καβαγιέ;
Είχα ακούσει για το θεατρικό, αλλά δεν το είχα δει. Ο Φρεντ μου είπε ότι ο ρόλος ήταν εξαιρετικός. Είχε δίκιο και συμφώνησα αμέσως. Ο Φρανσουά αφήνει τη φιλοδοξία να τον παρασύρει. Δεν νομίζω ότι είναι πραγματικά κακός, αλλά έχει περάσει πολλά. Βλέπει τους άλλους να λάμπουν, ενώ εκείνος παραμένει στις σκιές.
Τη μέρα που εμφανίζεται η ευκαιρία, το εγώ του παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Παρασύρεται ολοκληρωτικά…
Λένε ότι οι άνθρωποι αποκαλύπτουν τον πραγματικό εαυτό τους όταν βρίσκονται σε κίνδυνο. Ισχύει αυτό;
Φυσικά. Μπροστά στον κίνδυνο, συνεργάζεται. Αλλά το χειρότερο είναι ότι προσπαθεί να το κάνει να φανεί ότι έχει καλές προθέσεις, ενώ το κίνητρο του είναι τελείως εγωιστικό. Είναι ένας αδύναμος άνθρωπος που παίζει ένα παιχνίδι του οποίου τελικά δεν έχει τον έλεγχο.
Και είναι ο κύριος Χάφμαν που οδηγεί τον λύκο στο κοτέτσι…
Ναι. Ο Φρανσουά ήταν απλώς ένας υπάλληλος. Φοβάται το αφεντικό του, φοβάται και τη σκιά του! Στην αρχή της ταινίας, είναι σε πανικό γιατί είναι λίγο αργοπορημένος. Αλλά μόλις το αφεντικό του τού προτείνει κάτι αναπάντεχο, η δυναμική μεταξύ τους αλλάζει. Ο Φρανσουά μεθάει με την καινούρια του ζωή. Έτσι προσέγγισα τον ρόλο. Ένα ωραίο διαμέρισμα, πορσελάνες πολυτελείας, φαγητό στο τραπέζι και ένα κατάστημα στο όνομα του… Η ικανοποίηση που νιώθει τον αλλάζει ριζικά. Η νέα ζωή τον συναρπάζει. Νιώθει δικαιωμένος. Τροφοδοτεί το εγώ του, αλλά κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για εύκολη ευτυχία. Κανείς δεν είναι έτοιμος να ανελιχθεί κοινωνικά από τη μία μέρα στην άλλη.
Είναι η τρίτη ταινία σας με τον Φρεντ Καβαγιέ, ο οποίος είπε ότι ήθελε να παίξετε έναν πραγματικά κακό χαρακτήρα…
Χαχα! Ναι, είναι αλήθεια, μου το είπε πριν καιρό. Κι εγώ τον κατάλαβα! Συνεργαστήκαμε πολλές φορές και είναι φυσιολογικό να θέλει να με ωθήσει σε άλλη κατεύθυνση. Ίσως ήθελε να αλλάξει την εικόνα μου. Με ενθουσίασε γιατί άλλαξα ταχύτητα. Χρειαζόμουν την αλλαγή ο ίδιος. Αλλά παραδέχομαι ότι φοβήθηκα όταν άρχισε η ταινία, γιατί δεν ήθελα ο Φρανσουά να είναι ο στερεοτυπικά κακός τύπος. Ήθελα να νιώσουμε μια κάποια συμπόνοια προς το πρόσωπο του. Γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι, ακόμα και όταν γινόμαστε πραγματικά κακοί.
Μιλήστε μας για την εξέλιξη του Φρεντ Καβαγιέ ως σκηνοθέτη…
Αρχικά, πρέπει να ξέρετε ότι ο Φρεντ είναι ψυχοπαθής! Δουλεύει στο σενάριο για μήνες και μήνες. Επεξεργάζεται την κάθε λέξη, το κάθε κόμμα, ακόμα και στο γύρισμα. Δεν θεωρεί το σενάριο τελικό και απαράβατο. Συνεχώς διορθώνει. Στη συγγραφή, στο γύρισμα, στο μοντάζ. Είναι πολύ απαιτητικός με τον ίδιο τον εαυτό του. Ίσως παραπάνω απ’ όσο πρέπει. Κάθε μέρα αναρωτιέται το γιατί και το πώς. Και λατρεύει τους ηθοποιούς. Ως σκηνοθέτης έχει εξελιχθεί από ταινίες για την κάμερα σε ταινίες για τους ηθοποιούς. Τώρα πια οι κινήσεις της κάμερας του είναι πιο διακριτικές.
Η ταινία είναι γυρισμένη κυρίως σε ένα σκηνικό. Σας αρέσει το γύρισμα στο στούντιο;
Για να είμαι ειλικρινής, το μισώ. Καταλαβαίνω τα οφέλη και την τεχνική ευκολία, αλλά το κλειστοφοβικό κινηματογραφικό θέατρο με τρομάζει. Δεν αντιλαμβάνομαι έτσι το σινεμά. Για εμένα, το γύρισμα είναι ένας περιοδεύοντας θίασος, μετακινούμαστε, αλλάζουμε τοποθεσίες, είμαστε σε διαρκή κίνηση… Αυτό δεν ήταν έτσι! Αλλά είχα καταπληκτικούς συνεργάτες… Δύο τεράστιους ηθοποιούς που με βοήθησαν να ξεπεράσω την κλειστοφοβία!
Είναι η πρώτη φορά που παίξατε με τη Σαρά Ζιραντό και τον Ντανιέλ Οτέιγ…
Όταν πρωτοπήγα στο Παρίσι για θεατρικές σπουδές, ο Ντανιέλ Οτέιγ ήταν στο αποκορύφωμα της δόξας του. Ήταν μαζί με τον Ντεπαρντιέ η επιτομή του γαλλικού σινεμά. Η αφοσίωση του στην τέχνη του με έκανε να θέλω να γίνω ηθοποιός. Η καριέρα του είναι απίστευτη και πολύ συγκινητική. Όταν βρέθηκα απέναντι του την πρώτη μέρα του γυρίσματος, ο Ντανιέλ ήταν χαλαρός σαν να γνωριζόμασταν 20 χρόνια. Είναι πολύ γενναιόδωρος και ευγενικός. Με βοήθησε να νιώσω άνετα και κατάλαβα ότι ζω το όνειρο μου! Αν μου έλεγαν πριν από 20 χρόνια ότι θα συνεργαστώ με τον Οτέιγ μια μέρα, δεν θα το πίστευα.
Όσο για τη Σαρά Ζιραντό, με συνεπήρε. Είναι εκπληκτική στην προσέγγιση κάθε σκηνής. Πάντα με αιφνιδίαζε. Ήμουν ανάμεσα σε δύο εξαιρετικά ταλέντα, κάτι που με βοήθησε να ξεπεράσω τον εαυτό μου.
Συνέντευξη με τη Σαρά Ζιραντό
Ξέρατε το θεατρικό πριν διαβάσετε το σενάριο;
Όχι, αν και ήθελα να το δω πολλές φορές, αλλά δεν τα κατάφερα. Στο τέλος, μπορεί να ήταν και για καλό. Όταν πρόκειται για μεταφορές, πάντα νιώθω μπερδεμένη. Είτε μου αρέσει πολύ το πρωτότυπο και συνδέομαι πολύ, είτε δεν μου αρέσει και είναι κι αυτό πρόβλημα… Αλλά ο Φρεντ Καβαγιέ το προσέγγισε σαν δράμα, ενώ το θεατρικό είναι πιο ανάλαφρο. Ήξερα αρκετά πράγματα για την ιστορία και κατάλαβα ότι μπορεί να λειτουργήσει σαν ψυχολογικό θρίλερ.
Η ταινία επικεντρώνεται στην οικειότητα ανάμεσα στους τρεις πρωταγωνιστές. Σας τρόμαξε αυτό;
Όχι, δεν έχω πρόβλημα με κάτι τέτοιο. Αγαπώ όλα τα είδη οικειότητας. Οι χαρακτήρες μας τράφηκαν από πολλές δυνατές καταστάσεις. Μας απασχόλησε να στηρίξουμε τους χαρακτήρες μας. Η Μπλανς μοιάζει αφελής στην αρχή, μπορεί και λίγο βαρετή. Έσκαψα βαθιά στη φαινομενικά βαρετή πλευρά της. Γιατί παραμένει παθητική και υποτακτική για λίγο, και δεν ήθελα να περάσει απαρατήρητη. Ήθελα το κοινό να συνδεθεί μαζί της από την αρχή.
Στην αρχή είναι ένα ερωτευμένο κορίτσι που υποτάσσεται στα δρώμενα…
Για μένα, η Μπλανς ανήκει σε μία συγκεκριμένη ομάδα χαρακτήρων που μοιάζουν μικροί, συνηθισμένοι. Μία γυναίκα που δεν έχει πάρει τα ηνία. Ούτε ηθικά, ούτε επαγγελματικά, ούτε ερωτικά. Δεν έχει επιλογές γιατί οι γυναίκες τότε ήταν εγκλωβισμένες σε μία συνθήκη. Μου αρέσουν αυτοί οι χαρακτήρες που υποτάσσονται στη συνθήκη τους, στον σύζυγο και στον πόλεμο… Δεν έχει να κάνει με αφέλεια. Είναι ότι όταν είσαι τόσο υποτακτικός, αντί να αντιδράς σε μία κατάσταση που δεν μπορείς να ελέγξεις, είσαι αρκετά σοφός να την αποδεχτείς και να μεταμορφωθείς προς το καλύτερο. Αυτή είναι η δύναμη της Μπλανς και στην πορεία της ιστορίας είναι εκείνη που ανακαλύπτει τον εαυτό της.
Οπότε είναι περισσότερο αθώα παρά αφελής;
Εντελώς. Αυτό που καταλαβαίνουμε ως υποταγή ή αφέλεια είναι πολύ διαφορετικό από την αθωότητα. Η αθωότητα σε συνδέει με την πραγματικότητα. Ο Φρανσουά αγόρασε το μαγαζί του κυρίου Χάφμαν; Με τίποτα! Νομίζει ότι τα πιατικά και τα ρούχα είναι δικά τους; Με τίποτα! Είναι η αθωότητα της Μπλανς που αποκαλύπτει τον παραλογισμό της κατάστασης.
Το συναισθηματικό ταξίδι της Μπλανς την ωθεί σε ένα καλύτερο σημείο. Ο σύζυγος της όμως κατρακυλάει προς τα κάτω…
Ναι, γιατί μπροστά στον κίνδυνο, και οι δύο φοβούνται και αντιδρούν διαφορετικά. Ο Φρανσουά δείχνει καλός, ευγενικός και προστατευτικός. Αλλά, τελικά, το εγώ του τον κυβερνά. Σε αντίθεση με την Μπλανς, που καταλαβαίνει τον κόσμο καλύτερα. Ξυπνάει και ανοίγεται στον κόσμο, ενώ εκείνος κλείνεται στον εαυτό του. Όταν κλείνεσαι στον εαυτό σου, τα πράγματα δεν καταλήγουν σωστά…
Η Μπλανς είναι ίσως η πιο ελεύθερη από τους τρεις;
Νομίζω πως ναι. Καθώς ο κόσμος γύρω της γίνεται πιο τρελός, γίνεται πιο ελεύθερη. Αν ταυτιστούμε μαζί της, ερχόμαστε σε επαφή με τη λογική. Με το που μετακομίζουν στο καινούριο διαμέρισμα, η Μπλανς είναι έκπληκτη. Συνειδητοποιεί ότι ο άντρας της δεν μπορεί να υποδύεται ότι είναι κάποιος άλλος. Δεν μπορεί να μεταμφιεστεί. Έχει χάσει επαφή με την πραγματικότητα. Εκείνη αναγκάζεται να τον παρακολουθεί να συμπεριφέρεται παρανοϊκά, υποδυόμενος κάτι που δεν είναι! Βλέπει τον κίνδυνο από την αρχή…
Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από το γύρισμα και τους συνεργάτες σας;
Δεν είμαι συνηθισμένη σε γύρισμα στο στούντιο. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ ιδιαίτερη. Όταν πας στο γύρισμα για πρώτη φορά… δεν πιστεύεις στα μάτια σου! Το υπόγειο και το κατάστημα είναι υπέροχα. Ένιωσα σαν παιδί. Ήταν μαγικά. Κανείς δεν είχε μείνει σε αυτό το μέρος! Ήταν ένα υπέροχο δώρα και το βίωσα ως τέτοιο. Είχα πλάι μου δύο υπέροχους ηθοποιούς με τελείως διαφορετικές ενέργειες! Ο Ντανιέλ είναι ευγενικός, ήρεμος, ενώ ο Ζιλ κάνει αστεία και πλάκες. Είναι απολαυστικό να τους βλέπεις μαζί. Από τη μία ήταν ένας σοβαρός μοναχός, από την άλλη ένα ενθουσιώδες πειραχτήρι. Κι εγώ ήμουν κάπου στη μέση.