43ο Φεστιβάλ Δράμας: Παρουσιάσεις σκηνοθετών την Παρασκευή 25/9

Οι παρουσιάσεις των σκηνοθετών στο 43ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας συνεχίζονται με επιτυχία στον θερινό κινηματογράφο «Αλέξανδρος». Σήμερα, την δουλειά τους παρουσίασαν οι σκηνοθέτες που έδειξαν σε πρεμιέρα την ταινία τους χθες Πέμπτη. Τις παρουσιάσεις επιμελείται ο Δημήτρης Πάντσος.

«Mare nostrum» τoυ Δημήτρη Αναγνώστου

Πρόκειται για την πρώτη του ταινία, «μια ταινία για την ταυτότητα, γι’ αυτό που καθορίζει την ταυτότητα σε αυτήν την χώρα. Ομως για να διερευνήσεις το ζήτημα της ταυτότητας στις Μεσογειακές χώρες, πρέπει να πας πίσω και μαλιστα στην εποχή των περιηγητών, μια περίοδο που συμπίπτει με την γέννηση της φωτογραφίας». Η ταινία, που είναι γυρισμένη στα ελληνικά και τα γαλλικά, ξεκίνησε από ένα αληθινό γεγονός: την ανακάλυψη ενός νεκρού χωρίς ταυτότητα. Ειναι μαυρόασπρη, με πολύ φροντισμένη φωτογραφία, «που μου επέτρεψε να ανοίξω έναν διάλογο με την φωτογραφία της εποχής».

«Ηρώ/he.ro:» του Aλέξη Κουκιά-Παντελή

Το 2016 είχε γράψει το πρώτο draft του σεναρίου –ήταν μια χρονιά που είχε χάσει δικούς του ανθρώπους. Ο υπερήρωας της ταινίας, τον οποίο εμπνεύστηκε από το Gameboy, είναι ο τρόπος της μικρής ηρωίδας του να αποχαιρετήσει τον πατέρα της. «Ηθελα να ξεφύγουμε λίγο από την κοινωνική συνθήκη μιας κηδείας, με τα συλλυπητήρια κλπ, ειδικά στην μικρή ηλικία που αναζητούμε μια προσωπική εμπειρία”. Εξ ου και η καύση και η ύπαρξη του φύλακας-άγγελου του κοριτσιού.

«Μadonna F64.0» του Σταύρου Μαρκουλάκη

“F64.0” είναι ο κωδικός για τα θέματα διαταραχής φύλου στον διεθνή κατάλογο ψυχιατρικών διαταραχών. Η ταινία κινείται σε δύο άξονες: «το θέμα της ταυτότητας και των επιθυμιών που αυτή γεννά, και η ανάγκη για αποδοχή της ταυτότητας αυτής». Η ιδέα της ταινίας του ήρθε τον 2015 εδώ, στο Φεστιβάλ Δράμας, όταν είδε μια Γεωργιανη ταινία με δύο μουσουλμάνες να προσπαθούν να μπουν με το μωρό τους σε μια φοιτητική εστία και να μην μπορούν. «Σκέφτηκα μια ιστορία για ένα τρανς κορίτσι που επιθυμεί να βιώσει την μητρότητα». Τρανς, μαθαίνουμε είναι και η ίδια η πρωταγωνίστριά του, η Κωνσταντίνα Λία «η οποία προσέφερε στην ταινία τη δική της εμπειρία».

«Άγρια δύση» της Δέσποινας Κούρτη

Μιλώντας για τον ηλικιωμένο, με αρχή άνοιας, ήρωά της, και τις (σκληρές) επιλογές του, η σκηνοθέτις είπε πως «καθένας πρέπει να ζει την ζωή του όπως νομίζει –έτσι κι αλλιώς η ζωή μας είναι ένας δρόμος μοναχικός». Ως προς τον τίτλο «Αγρια Δύση», όπως είπε στο κοινό του Φεστιβάλ, δανείστηκε σύμβολα από το είδος του γουέστερν, που διανθίζουν την ταινία της, μέσα από πολλά μικρά πράγματα.Το σενάριο υπογράφει ο Βαγγέλης Σέρφας.

«Φυσαρμόνικα Μαν» του Αλέξανδρου Σκούρα

Έγραψε την ταινία όταν έγινε μπαμπάς, και βίωσε τη χαρά του παιχνιδιού με το παιδί του. «Αρχισα να με απασχολεί το θέμα γονιών που το στερούνται αυτό, και δεν βλέπουν τα παιδιά τους, και μελέτησα πολλές τέτοιες ιστορίες». Ο πατέρας στην ταινία του, «κλέβει» μερικές στιγμές με την μικρή κόρη του. «Από πρόθεση δεν ήθελα να δείξω τι έχει προηγηθεί. Ήθελα να δώσω την εντελώε απαραίτητη πληροφορία». Με τον Μάκη Παπαδημητρίου έχουν συνεργαστεί πέντε φορές. «Δεν χρειάζεται πια να του πω τι να κάνει, ξέρω οτι αυτό που θα του δώσω, θα μου το γυρίσει πίσω καλύτερο».

Με την μικρή πρωταγωνίστριά του είχε μια εξαιρετική συνεργασία «που ήταν καθαρά θεμα τύχης, γιατί ένα παιδί, όσο καλή κι αν είναι η σχέση, ποτέ δεν ξέρεις πώς θα αντιδρασει πάνω στο γύρισμα με ένα συνεργείο 20 ατόμων».

Aπό το Διεθνές Σπουδαστικό Τμήμα:

«Βιολέττα» του Φοίβου Ήμελλου

Η έμπνευση προήλθε απο ένα τραγικό γεγονός που συνέβη σε μια συμμαθήτριά του στο Γυμνάσιο. «Πέθανε η μαμά μιας φίλης μου και ο μπαμπάς της ήρθε στο σχολείο να της ανακοινώσει τα νέα. Εκείνη δεν είχε ιδέα. Σκέφτηκα τότε: τι θα γινόταν αν συνέβαινε σε μένα κάτι τέτοιο; Θα έπρεπε να μείνω με τον μπαμπά μου;».

Στην ταινία οι γονείς του κοριτσιού είναι σε διάσταση, και τελικά μένει με τον γονιό που δεν θέλει. Δυσκολεύτηκε πολύ να περιγράψει αυτήν την προβληματική σχέση: «μέσα σε 14 λεπτά έπρεπε να μιλήσω για μια προηγούμενη σχέση, για μια τωρινη σχέση και για μια μελλοντικη σχεση».

«Βάζο» του Κυριάκου Ρόντση

Ο σκηνοθέτης, που κατάγεται από τις Σέρρες κι έχει σπουδάσει αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονικη και κινηματογράφο στην Αγγλία, ειπε πως πρόκειται για την πτυχιακή του ταινία. «Ολοι θέλουν να μιλήσουν για κάτι που τους έχει συμβεί, για θέματα που έχουν ζήσει. Κι εγώ, θέλησα να κάνω μια ταινία που να μιλά για άνοιγμα, και για απεγκλωβισμό». Από μικρός ήταν με μια κάμερα στο χέρι…

Ευάννα Βενάρδου